Dit verhaal is een inzending voor de verhalenwedstrijd 2021, georganiseerd door Cultuur Overdag in het kader van de Boekenweek 2021 met als thema ‘Tweestrijd’.

Mijn Tweestrijd

door Nancy van Heeswijk (Son en Breugel)

‘Bwah, shit, volgens mij is het nog nacht. Zal ik mijn ogen open doen om te kijken hoe laat het is? Nee, ik wil omdraaien en verder slapen. Het zal wel weer veel te vroeg zijn, zoals het al maandenlang is.’

‘Zie je, 04:53uur, waarom keek ik nou tóch?’

‘Zal ik opstaan of blijven liggen? Opstaan en onder een dekentje op de bank dan, the crown kijken, ’t is immers kkkkoud, of heet douchen en aan de slag!’

Grinnik. ’Met wát moet ik aan de slag??’

Ik draai me om maar mijn ogen blijven niet eens echt dicht. Ik moet ze dichtknijpen en krijg er koppijn van.’07:22uur’ Ik sta maar op. Paracetamol erin tegen de barstende koppijn.
Kop thee en een beschuit met chocoladehagelslag. ‘Of zal ik gezonder doen, fruit eten en een gekookt ei, zónder mayo, dat kán me helpen me beter te voelen? Wat is ’t beste?’

“Morgen. Morgen maar hoor. Gezond doe ik vanaf morgen.” hoor ik mezelf hardop zeggen.

‘Hmmm, verfkleren aan en verder aan de boot gaan klussen of de laptop aan en fijn de annuleringen bekijken? Die zullen er vast wel weer zijn na de laatste persconferentie.
Zou er nog één optreden overblijven deze kerst? Misschien doe ik allebei maar, eerst die rotmail even’

Zucht.

Mail van een fonds, ze gaan ons helpen met het project!! Tof! Weer een duwtje in de goede richting. En mijn werkgever van jaren geleden wil zijn expertise gratis aanbieden om ons verder te helpen, wauw! ‘Gauw mijn mannetje bellen, die is met de hond wandelen, eindelijk even het goede nieuws wat we nodig hadden’

Hij is blij, maar zijn opmerking erachteraan maakte me aan het huilen. Ons vrijwilligersproject krijgt vleugels. Maar privé heeft wéér een corona-steunfonds kleine details gevonden waardoor wij niet in aanmerking komen. En de bank wil de hypotheek niet langer opschorten. ‘We gaan naar de klote, huis weg, alles weg, waarom, waar hebben we dit aan verdiend?’

In gedachten hoor ik de stemmen en opmerkingen; ‘Jullie branche wordt toch gecompenseerd?!’

‘pffff….Ammehoela….’

Na overleg in strijd met mezelf ga ik toch maar naar de boot, schuren en voorbereiden voor de eerste laklaag voor het eindresultaat. Eerst omkleden. ‘Of toch maar niet, want mijn rug doet al zo zeer. Niet slim zo net voor één van de weinige optredens die nog in mijn agenda staan?’

‘Misschien moet ik toch maar alles opgeven en een baan gaan zoeken. Lekker iets doen waar ik geen zin in heb. Elke morgen de wekker om daarheen te gaan wat ik jaren geleden niet meer wilde’

“Applaus is mijn verslaving” lees ik hardop van het krantenartikel van dit voorjaar, over mij, die eventjes niet mocht optreden door de intelligente lockdown. “Je kunt toch gratis gaan optreden, dat doet iedereen nu, buiten bij zorginstellingen”, zeiden velen. ‘Maar?, het is mijn vak, men betaald ervoor om mij te zien en te horen, waarom moet ik dan nú gratis gaan?’  
Die verdomde tweestrijd, ik wil immers naar mijn lieve publiek.

In de auto zing ik kerstliedjes mee en krijg goede zin. Bij de boot keihard meezingend tijdens het schuren vergeet ik even alles. Mijn rug zegt wat anders, maar….laatste loodjes wegen het zwaarst. Morgen alles lakken en dan is de pijn vergeten!

‘Auw, fuck’ ik kan amper overeind na uren boven mijn hoofd te hebben staan schuren.

Thuis.

Eten.

Bankzaken.

Bedtijd.

Kreupel opstaand van de bank na toch een nuttige dag, twijfel ik weer. ‘slaappil pakken, die troep waar ik maagzuur van krijg? Of niks nemen en wéér wakker liggen?’

Dan toch die slaappil maar.

Even stilte en rust, geen tweestrijd in mijn hoofd.

Weltruste.