Dit verhaal is een inzending voor de verhalenwedstrijd 2021, georganiseerd door Cultuur Overdag in het kader van de Boekenweek 2021 met als thema ‘Tweestrijd’.

Tweestrijd

door Richard Braam (Geldrop)

Ik weet nog precies, wanneer ik weer van je ben gaan houden. Ik had je al eerder gezien. En je bleef me bij.
Beleefde ik het toen anders? Sterker dan nu? Ik weet het niet.

Het Eckartcollege in Eindhoven was enorm, vergeleken bij het dorpsschooltje in Nuenen, waar ik vandaan kwam. Alles leek hier mogelijk. Veelbelovend. Ik voelde opwinding hier te zijn en zag de toekomst met vertrouwen tegemoet. Ik was nieuw op school en keek mijn ogen uit. Op de klassenlijst zag ik je naam en voelde weer iets van vlinders in mijn buik.

Het schooljaar was begonnen. En in mijn beleving, mijn leven ook. En hier zou ik jou dus weer ontmoeten Noor, het meisje dat ik kende van de muziekschool. Eind van die eerste week waren er een aantal optredens en presentaties om feestelijk het nieuwe schooljaar te beginnen. Ook een gelegenheidsformatie. Een kleine, klassieke strijkers- opstelling, met een hoofdrol voor de harp. “Een rol die Noor prima zou kunnen vervullen”, dacht ik. Ik was er klaar voor.

Ik betreed de aula, de ruimte waar het optreden gaat plaatsvinden. Ik heb een hekel aan te laat komen, dus ook nu ben ik ruim op tijd. De muzikanten zijn er nog niet. Ik koop een programmaboekje en zoek een plekje enigszins in het midden van de zaal, voor het beste geluid, lijkt me. De stoel zit prima. Ik kijk wat rond. Het is nog rustig. Geen bekenden. Niet zo vreemd. Ik ken nog niet zoveel mensen.

Mijn gedachten dwalen af naar de muzieklessen van Juf Roos, die ik toentertijd volgde, samen met Noor, op de muziekschool in Geldrop. Zo leuk en gezellig. Maar ook regelmatig pittig. Een inspirerende juf. Ze liet ons nadenken over muziek en over onszelf. En stimuleerde ons, ons buiten gebaande paden te begeven en daardoor onze talenten te ontdekken. Maar ook altijd de nadruk op een goede basis.” Ken je partij en ken je instrument. Oefen, oefen, oefen”!! We zaten er samen in een bandje en schreven onze eerste liedjes. We zongen een duet, werden bevriend en een beetje verliefd? Wellicht. Ik in ieder geval wel.

Ik schrik op uit mijn gedachten. De zaal is grotendeels gevuld. De muzikanten komen binnen. Ik zie eigenlijk alleen Noor. “Ze is nauwelijks veranderd”, denk ik.

 “Zoals jullie gemerkt hebben”, lach je, “zijn we een beetje laat…”. “De boeren demonstreren”. “Overal trekkers op de weg”. “En we weten nog niet helemaal hoe we die tijd moeten gaan goedmaken”. Ik hoor mijzelf blijmoedig roepen: “Gewoon beginnen en doen alsof er niets is gebeurd!!”. “De boeren wachten wel.”. Het werd niet als grappig ervaren, alleen jij schaterde. Zoals meisjes dat doen. Ik vond het heerlijk. Je stopte onmiddellijk, toen je doorhad dat niemand lachte. Begrijpelijk. Je keek me aan en ik knipoogde. Ik zag dat je me herkende. En opnieuw zat je gevangen, diep in mijn hart, lieve Noor.

Jouw vingers beroeren het web van snaren met wat wel oneindig veel liefde voor het instrument moet zijn. Onontkoombaar vullen ultieme klanken de ruimte. Betoverend, volledig en instant. Magie van de harp. Met een prachtige, intieme ondersteuning door het groepje strijkers. Ademloos neem ik tot me, wat je ons biedt.
Kon dit moment maar voor altijd blijven.
Ik maak, opnieuw, op een heerlijke manier, kennis met je.

Maar ben jij ook blij, om mij, te zien?
Heb je enig idee, lieve Noor, hoeveel ik om je geef?
Ik weet wat ik het liefste wil!!
Maar ga ik het je te vertellen???