Dit verhaal is een inzending voor de verhalenwedstrijd 2021, georganiseerd door Cultuur Overdag in het kader van de Boekenweek 2021 met als thema ‘Tweestrijd’.

Ilse

door Ria Soetendal-van de Grint (Nuenen)

Wind en regen slaan in Ilses gezicht wanneer ze door de draaideur het ziekenhuis verlaat. Een paraplu opsteken heeft geen zin. Terwijl ze naar de bushalte loopt bedenkt ze blij te zijn niet met de auto te zijn gegaan. Niet alleen vanwege het weer, maar het gonst in haar hoofd, ze had nooit de aandacht bij het rijden kunnen houden.
Ze heeft zoveel te horen gekregen van de specialist dat het moeilijk is alles precies terug te halen. Ze heeft spijt het aanbod van haar vriendin Marion, mee te gaan, afgeslagen te hebben.
Als ze eenmaal in de bus zit, probeert ze het gesprek terug te halen.
Vaststaat dat haar overleden moeder het kankergen had en uit onderzoek blijkt nu, dat ook zij dit bij zich draagt. Dat was de grootste schok, dat had ze niet verwacht. Heel veel informatie volgde op die mededeling maar daar is niet veel van blijven hangen. Wel dat ze een keuze moet maken: borsten en/of baarmoeder weghalen of niets doen en afwachten.
Bij die gedachten klopt haar hart in haar keel. Ze probeert naar buiten te kijken om haar tranen te verbergen. De ruiten zijn beslagen, ze wrijft er met haar hand over, het helpt niet veel.
In de bus begint een kindje te huilen, vreemd dat haar dat juist nu zo opvalt.
Ze heeft altijd graag kinderen gewild. Het speelt nu nog niet omdat ze geen relatie heeft maar zou zeker een gespreksonderwerp zijn bij een eventuele nieuwe relatie. Maar mocht ze kiezen voor een operatie is het krijgen van kinderen uitgesloten. Weer komen er tranen.
Ze pakt een zakdoek uit haar tas, snuit haar neus en droogt de tranen.
Ze heeft ook de keus niets doen, het als gegeven aan te nemen en verder afwachten, want je hoeft geen kanker te krijgen! Maar hoe leef je dan met die wetenschap? Raak je in paniek bij elk pijntje? Ze weet het niet, kan het zich ook niet voorstellen.
De bus stopt en Ilse ziet dat ze er hier ook uit moet, gelukkig net op tijd anders had ze een heel stuk terug moeten lopen.
Het regenen is gestopt, wel waait het nog flink als ze naar de flat loopt.
Ineens realiseert ze zich, dat mocht ze zich niet laten opereren en zwanger worden, het gen weer zal worden doorgeven, wil ik dat? Wil ik mijn kind voor de zelfde keuze laten staan? Hij of zij zal me kunnen verwijten dat het een egoïstische keuze van mij is geweest.
Het duizelt haar weer.
Als ze de trappen oploopt naar haar etage weet ze dat ze er niet alleen mee moet blijven rondlopen. Ze moet het met iemand bespreken en de voors en tegens hardop benoemen.
Met Marion moet dat lukken, ze kan goed luisteren en is eerlijk.
Er zullen ook nog veel vragen komen, dat weet ze zeker. Die schrijft zal ze dan allemaal op en neemt ze mee naar de specialist waar ze dan, samen met Marion, naar toe zal gaan.
Het zal nog even een tweestrijd zijn, maar een besluit zal er moeten vallen. Daar moet ze nu nog niet aan denken, het heeft tijd nodig.
Ze komt haar flat binnen, hangt haar jas aan de kapstok, loopt naar de keuken en zet een kop thee, en valt dan op de bank.
Eerst even Marion bellen.